Ehli irfan züll ile gönülde olmuştur turab,
Söylemez eğer etseler canına bin türlü azab.

Arifin sermayesidir dilde züll ü intikar,
Çün bakasıdır fena, hoş devletidir iftikar.

Arifin kalbinde züll ü intikar olmuş delil,
Devlet ü fakru fenaya züll ile bulmuş sebil.

Her kimi gördüyse arif, kendinden alâ bilür,
Her neyi bulduysa, anı ahsen evlâ bulur.

Ehli irfan çün sever zülli, bulur izz ü dûd,
Eyler ol zerrata dilden hem rükuu hem sücud.

Arifi bir kimse bilse nice hürdür özüne,
Başına toprak dökerdi, tükürürdü yüzüne.

Arifi, nas etmek isterlerse pek hürü zelil,
Edemezler olduğu-veş kendi indinde rezil.

Arifin Mevla’ya zülli, izzeti olmuş ayan,
Tac-i ehli alem oldu, hak-i pay olan nihan.

Arifin zülli, ana mirac-i ruhani olur,
Züll ile hak olsa ruhu, Arş-ı Rahman olur.

Erzurumlu İbrahim Hakkı Hz.